۱۳۸۸ بهمن ۶, سه‌شنبه

دماغ

"روبرویم را که نگاه می‌کنم تو نشسته‌ای آنجا زل زدی توی چشم‌هایم. دارم خودم را توی چشم‌هایت دید می‌زنم. همه اجزای صورتم به هم می‌آید غیر از این دماغی که انگار به زور چپانده‌اند توی صورتم از کل خوش‌قیافگی خانواه مادریم همین دماغشان به من رسیده نه آن چشم‌های خیلی درشتشان، نه موهای بورشان نه پوست سفیدشان، فقط همین دماغ گنده.

بقیه قیافه متعلق به خانواده پدری است. سبزه‌رو، موهای سیاه، چشم‌های گیرا، موهای فر که نمی‌شود بلندشان کرد چون فر می‌خورند و بدقیافه می‌شوی، لب‌ و دهان متناسب. فقط دماغم از خانواده مادری است.

هیچ خاصیت خوبی هم ندارد. نصف بیشتر سال هم کیپ است، مثل اتوبان‌های تهران، همت یا مدرس یا هر جایی که هر یک دقیقه یک‌بار یک متر می‌روی جلو. از اواسط بهار دقیقن روز تولدم تا اواسط تابستان
به خاطر حساسیت فصلی، اواسط پاییز هم یک سرما می‌خورد و حتی بعد از سرماخوردگی هم آب‌روی دارد، انگار خود سد کرج را مستقیمن با لوله‌ای چیزی وصلش کرده‌اند به دماغ من. به خاطر همین کیپ‌بودنش هم بیشتر اوقات هیچ بویی نمی‌شنود. خلاصه دردسری است.

مصیبت اصلی این‌جاست که عمل جراحیش هم نمی‌شود کرد. هم خودم از عمل می‌ترسم هم این‌که لامصب استخوانی است دریغ از یک پره گوشت که بهش چسبیده‌باشد. همه‌اش استخوان است مثل خودم.

دردسر اصلی میدانی کجاست؟ به خاطر دماغم کلی موقعیت کاری و عاطفی از دست داده‌ام. یک کاری بود مدیر روابط عمومی یک شرکت موفق با ماهی یک‌ونیم میلیون تومان حقوق، گفتند دماغت مردم را فراری می‌دهد، لامصب دماغ نیست که انگار نوک لک‌لکی چیزی است. چندتا دختر هم به خاطر همین دماغ نامزدیمان را به هم زدند.

میدانی چرا تو را انتخاب کردم؟ چون تو نمی‌بینی چه دماغ مزخرفی روی صورتم هست. می‌توانی مشتت را بکنی تویش. اصلن بیا امتحان کن. بیا دست بزن لمسش کن ببین. اصلن بیا مشتت را بکن تویش.

کجا رفتی؟ صبر کن.

لعنت به این دماغ."

بعدنوشت:

لازم به ذکر است که شخصیت ماجرا خود من نیستم. هرچند دماغ من زاقارت هست ولی نه اینقدر.

با تشکر روابط عمومی وبلاگ

۱۳۸۸ بهمن ۴, یکشنبه

استخبارات فی مقامات شیخ حسین شین

گویند در بلاد طهران شیخی بوده‌است اهل قلم، کاغذی نوشته و به دست خلق‌الله می‌رسانیده "کیهان" نام، در اخبار و اقوال او را "حسین" نامیده‌اند لیک در شهرت او اختلاف‌ها باشد؛جماعتی از وی "شریعت‌مداری" به مفهوم شخصی که در مدار شریعت به دور خود ‌چرخد و راه به جایی نَبَرد نام برده‌اند و عده‌ای "شریعت‌نداری(؟)" نامیده‌اندش.

شیخ را گفتند: "یا شیخ، به خرداد خلایق به شارع راه می‌پیمودند چگونه بفهمیم چند بوده‌اند و چون؟" فرمود: "اگر ولایت‌مدار باشند یکش صد است و برگ سبز درختان بلندقامت هزارش یک است." خلایق را از معنی فرمایش هوش از سر به در شدی و چندان تپانچه بر خود زدند.

در اخبار شیخ را مصباح گمراهان عالم شمرده‌اند و جمله عالم گرد او جمع بوده‌اند چنان که مگسان گرد شیرینی. گویند نور شیخ به قدری بوده‌است که تاریک‌ترین زوایای پنهانی انس و جن را در ینگه دنیا بر شیخ پوشیده نبود.

 در اقوال است از او "سند داریم" که پیش از او به شیخ ا.ن منسوب است و هم‌چنین از اوست "سران فتنه" که بزرگان سبزان اموی را می‌نامید.

عشیره وی از قبایل و عشایر مورد اقبال عمومی در اذهان عمومی بود و از اناث خانواده‌اش هماره به نیکی یاد شده‌است و پیوند خانوادگی ایشان را در معابر عمومی به یکدیگر و وی یادآور می‌شدند.

وی را فرمودند: "مرشدنا و مولانا، در هائیتی زلزله‌ای آمده‌است کافر مبیناد و مسلمان نشنواد. ۷/۲ به مقیاس کافری ریشتر نام، خدای را چگونه رواست بلدی از بلاد مستضعف را چنین بلایی؟" شیخ در جواب فرمود: "این از رحمت خداییش به دور باشد که این از مقدرات وی نباشد." جماعت کف و خون قاطی کرده غوغا برپا کرده شانتاژ پراکندند که شیخ عقل از کف بداده مجنون است که "چگونه زلزله آید و زمین بلرزد و جماعتی کشته آیند و تقدیر خدای نباشد؟ و آیا کلن چگونه است؟" شیخ در جواب به خروش آمد: "که این از حیله‌های شیطان پیر باشد به سلاحی هارپ نام که لایه یونوسفر را به جنبش وادارد و نیروی بس عظیم به وجود آرد و این نیرو را این سلاح کانالیزه کرده بر سر خلق‌الله فرود آورد و قحط‌سالی و توفان و زلزله و وبا وجود آرد." خلق دسته دسته انگشت حیرت به دهان فروگزیده سر در گریبان فرو برده افسوس خوران صدای خود بریدند که شیخ دهانشان دوخته‌بود.

به هنگام مرگ معلوم‌الحالی عزراییل نام به بالینش فرو آمد که: "یا شیخ هنگامه وداع از یاران است و گر رخصتی است مرا جانتان به طرفتی بستانم که دیگران در لیست منتظرند و چشم بر در که این حقیر کی جانشان به در برم." عزراییل را نگاهی به آن چشمان شهلا فرمود و فرمود: "چقدر از عوامل استکبار گرفته‌ای که جانم به در بری؟ سند داریم شما با سران فتنه در ارتباطی و یک‌بار خانه‌شان دستشویی رفته‌ای و جان برادرزاده‌شان گرفته‌ای." عزراییل مغبون گشته و گفت: "یا شیخ پارازیت نموده‌ای. پیر شده عقل از کف بداده‌ای، مرا باری‌تعالی به ستاندن جان تو مامور نهاده. جیش نموده زن و فرزند بوس کن راهی شویم." شیخ به نشان اعتراض جیش ننموده جان به جان آفرین تسلیم کرد.

۱۳۸۸ دی ۲۹, سه‌شنبه

لوگو

از زمانی که نشریه پرتو سخن، توی لوگوی روزنامه تهران امروز یک زن در حال رقص دیده دنیای دید ما به‌هم ریخت. همین الان توی خیابان که می‌آمدیم یک دسته هفته‌نامه مد بودند که داشتند برای خودشان می‌خرامیدند در همین میان چند تا از نشریه‌های طرفدار دولت در حال کار کردن چند تیتر بر علیه این نشریه‌های مد بودند. خلاصه عالمی بود برای خودش، این‌ور چندتا از روزنامه‌های مخالف دولت -که انگشت شمار مانده‌اند- داشتند با یک سری مقاله‌های طنز و موهای فشن با این دوستان جان‌برتیتر مقابله می‌کردند.

حتی شاعر هم در این‌باره می‌فرماید:

"لوگوها باید برقصند
لوگوها باید برقصند،
لوگوجون قربون اون نقطه خوشگلت برم
رو تیترت غم نشینه قربون اون غمت برم
پاشو باز با من برقص، کیهان بریزم زیرپات
تا به آتیش بکشی تحریریه با دلبریات"

و الی آخر...

خلاصه این‌که اگر دیدید فردا پس‌فردا توی خیابان با کیهان یا پرتو سخن یا رسالت شاخ‌به‌شاخ زده‌اید یک سر بروید خانه تخت بگیرید بخوابید، توقیفتان می‌کنند امتیازتان را لغو می‌کنند سردبیرتان هم می‌رود لای نوشابه‌ها!

۱۳۸۸ دی ۲۷, یکشنبه

رک

جدیدن خیلی رک و بی‌پروا حرف می‌زنم. به هیچ‌کجایم هم حساب نمی‌کنم که این حرف را که این‌جا می‌زنم جایش هست یا نه.

مناظره کواکبیان و شریعت‌نداری را که تماشا می‌کردم این مجری به سران فتنه که اشاره می‌کرد گفت که در شب‌های گذشته از لفظ "نخبه‌به‌خطا" استفاده‌شده؛ یک‌دفعه جلوی مادر و خواهر کوچکترم برگشتم گفتم: "این که شد فحش ناموسی، مثل مادر‌به‌خطا!" دو ثانیه بعد فهمیدم چه گافی داده‌ام!

دیروز کلاس زبان، امتحان پایان‌ترم بود. سوالهای تافل یکی از دوره‌های قبل بود. تنها مشکلی که داشتیم زمان بود، یک ساعت، خلاصه بعد از کلی خواهش و التماس "خانم و" را راضی به حذف رایتینگ کردیم، به‌محض این‌که رایتینگ حذف شد گفتم: "خانم و، اگر دختر بودم همین الان یک ماچ حسابی مهمون من بودید."

نه این‌که قبلن رک نبوده‌ام ها! نه اتفاقن قبلن هم حرف‌هایم را توی خودم نمی‌ریختم ولی به‌محض کنار هم قرار گرفتن کلمات توی ذهنم روی زبانم نبودند. بهشان فکر می‌کردم بعد، ولی حالا کلمه‌ها می‌آیند و می‌روند و من را هم اصلن به حساب خودشان نمی‌آورند.

پی‌نوشت:

می‌خواهم اسمم را بگذارم "آقای هـ" همیشه از اسم "همایون" خوشم می‌آمد. شاید این "هـ" نشانگر همایون باشد شاید هویج. اسم وبلاگ را هم می‌گذارم "دست‌نوشته‌های آقای هـ."

۱۳۸۸ دی ۲۵, جمعه

ما ز بالاییم و بالا می‌رویم

در راستای دستور رئیس‌جمهور برای پایین‌کشیدن قیمت گوشت و مرغ و با توجه به اینکه قیمت گوشت و مرغ تمبان قشر خاصی از جامعه نیست که بتوان راحت کشیدش پایین، ما یعنی من و خود من، راهکارهای زیر را برای برون‌رفت از بحران و اغتشاش قیمت ارائه می‌دهیم.

۱- یک زنگ می‌زنیم خدمت برادران جان‌برکف برزیلی، ونزوئلایی و چینی و درخواست مقادیری گوشت گوسفند ذبح اسلامی می‌کنیم و با قیمت مقطوع مردم را مقطوع‌النسل می‌کنیم.

۲- می‌توانیم به جای زنگ‌زدن به برادران جان‌برکف بالایی، امتیاز واردات گوشت را به یکی از آقازاده‌ها بدهیم و در هزینه تلفن هم صرفه‌جویی کنیم.

۳- بعد از دریافت غرامت جنگ‌جهانی دوم، حمله مغول‌ها به ایران و حمله تیمورخان لنگ، دست به واردات گوساله درجه سه دست دوم! از چین می‌کنیم.

۴- یک وانت نیروی انتظامی را بلند می‌کنیم و در سطح شهر تمام بزغاله‌ها و گوساله‌ها را جمع می‌کنیم و به کشتارگاه کهریزک می‌بریم. و به طور اسلامی بعد از تغذیه با شیشه‌نوشابه ذبح اسلامیشان می‌کنیم.

۵- گرانی قیمت گوشت و مرغ را به شلوار دست‌های بیگانه و [...] و [...] ربط می‌دهیم و شلوارشان را می‌کشیم پایین، به‌طور همزمان قیمت‌ها هم پایین می‌آید.

۶- از آقای حسین شریعت‌نداری خواهش می‌کنیم یک مقاله در مورد قیمت‌ها بنویسد، خود قیمت‌ها خجالت می‌کشند و می‌آیند پایین. سندش هم در دفتر کیهان بایگانی می‌شود.

۷- یک برنامه مناظره درست می‌کنیم، یک آدم از این‌ور دعوت می‌کنیم، یک راس از آن‌ور بعد یک راس هم از آن‌ور دعوت می‌کنیم به عنوان مجری با هم گیس‌وگیس‌کشی راه بیندازند که چطوری بکشیم پایین که آبرویمان نرود.

در مورد قیمت‌ها هم شاعر فرموده:

"ما ز بالاییم و بالا می‌رویم"

۱۳۸۸ دی ۲۰, یکشنبه

امروز

خب با اینکه تیتر مطلب "امروز" درج شده ولی امروز من از دیروز شروع و به الان تمام میشود. خب من هم دوست دارم روزانه بنویسم.

دیروز شنبه، حالم به شدت خسته بود! فکر کنید دو هفته نخوابیده‌باشید مثل چی درس‌ خوانده‌باشید، بعد ساعت سه‌ونیم کلاس داشته‌باشید، نهار هم نخورید، بعد تازه مجبور باشید سر کلاس کنفرانس هم ارائه بدهید، آن هم بدون هماهنگی قبلی.

ساعت شش و خرده‌ای از کلاس زبان برگشتم خسته و کوفته یک سری به اینترنت زدم و رفتم بالا توی اتاقم و شروع کردم به خواندن، نیم‌ساعت نشده سرم و آب دهانم روی کتاب بود. دیدم هم دارم به خوابم گند می‌زنم هم به کتاب میز را کنار زدم و خوابیدم. من روی زمین درس می‌خوانم و همانجایی می‌خوابم که درس می‌خوانم و توی اتاقم برای دسکتاپم جا ندارم! ساعت هشت خوابیدم و شب ساعت دوازده بیدار شدم. دو هفته کم‌خوابی را در چهارساعت جبران کردم.

اهل‌بیت همه شام‌ها را خورده، راختخوابشان را انداخته و به مانند اجدادشان به خواب رفته‌بودند. تصور کنید یک هویج گرسنه، بدون هرگونه مهمات غذایی در آشپزخانه تاریک دنبال چیزی برای خوردن می‌گردد. چراغ آشپزخانه را هم نمی‌توانستم روشن کنم، در تاریکی بر پیاله‌ای ماست دست یازیدم و با سفره نان به اتاق‌تنهایی‌هایم منتقل کردم. چیپس هم در خانه نداشتیم، لعنت. نان و ماست که به خندق‌بلا ریخته شد، تازه متوجه شدم که چقدر خسته و گرسنه بوده‌ام، تا ساعت چهار صبح هم به نظریه اعداد نظری کردیم و دچار فراخی مغز شدم. برای اولین بار برنامه "راه‌شب" رادیو را شنیدم، "اینجا شب نیست" رادیو جوان را هم شنیدم. خلاصه شب خوبی بود.

صبح هم از ساعت ۷ بوق سگ بیدار شدم و تا ساعت ۹ و خرده‌ای به امر دراست مشغول بودم. بعد تا ساعت یازده‌ونیم صبحانه و تلویزیون و بعد از خانه زدم بیرون. یک عدد چلچراغ ابتیاع کردم و به دو تا کافی‌نت رفتم تا ساعت دو و نیم.

ساعت دو و سی‌پنج دقیقه، اس‌ام‌اسی از پویا به دستم رسید مبنی بر "ساعت همیشگی، جای همیشگی، میریم گل‌چرخ بزنیم." بدون هیچگونه سوال اضافی که من علاقه دارم بیایم یا نه؟ گورپدر درس! رفتم، هرکاری کردیم بجز گل‌چرخ. بیلیارد تا ساعت هفت یک ربع کم. بعد رفتیم قلیانی زدیم نامردها بلد نبودند قلیان بکشند هی من قلیان را چاق می‌کردم آنها رژیمش می‌دادند لاغرش می‌کردند، نفس برایم نگذاشتند.

پدرم را با وجود زندگی در یک خانه بیست‌وچهار ساعت بود ندیده‌بودم. زنگ زد و گفت بیا خانه ببینمت پسر نگرانت شدم، دلم برات تنگ شده جونم، می‌خوام ببینمت نمی‌تونم. ما هم برگشتیم خانه.

خبر خوش هم این‌که بعد از کنکور بچه‌های من و کنکور به دنیا خواهند‌آمد. همه دعوتید همه!

این بود امروز و قسمتی از دیروز ما!

۱۳۸۸ دی ۱۸, جمعه

فراخوان

بسمه‌تعالی

جماعت شهید‌پرور بزغاله‌ها و گوساله‌های مقیم ایران، در راهپیمایی روز چهارشنبه نهم دی ماه هزار و سیصد و هشتاد و هشت به شما افترا بستند. به شما تهمت روابط نامشروع زدند، و عده‌ای را بزغاله‌گوساله خواندند.

در همین راستا از شما ملت شهیدپرور(!) دعوت می‌شود در راهپیمایی فردا در محکومیت این حرکت ننگین شرکت کنید.

محور اصلی شعارهای تجمع در ذیل آمده‌است:

"بزغاله‌گوساله، موجودیت نداره"
"مرگ بر دیکتاتور"
"گوساله گوساله است در فکر یک هاله است"
"بزغاله و گوساله تو مشتت جا نمیشه"

لطفن از همراه داشتن هرگونه یونجه سبز خودداری فرمایید! ما جنبش سبز نیستیم.

ستاد حمایت از حقوق حیوانات

بعد نوشت:

مادربزرگم حالش اصلن خوب نیست. اگر یادتان ماند دعایش کنید.

۱۳۸۸ دی ۱۶, چهارشنبه

من

نمی‌دانم کوهنوردی یا پیاده‌روی کرده‌اید یا نه. پیاده‌روی بالای ۲ کیلومتر. بعد از یک مدت طولانی پیاده‌روی یا کوهنوردی دیگر اختیار پاهای آدم از دستش درمی‌رود یعنی پاهای خودتان به میل خودشان راه می‌افتند و شما را به هیچ‌کدام از عضله هایشان حساب نمی‌کنند. فقط وقتی می‌ایستند که کل بدنتان بایستد.

حالا مغز من هم دچار یک همچین وضعیتی شده، بیشتر از یک هفته است که ذهن من نخوابیده، البته یک استراحت‌های ده پانزده دقیقه‌ای داشته ولی نه در حدی که بشود در حد کمپینگ حسابش کرد. الان کل بدن من به‌علاوه مغزم بیدار است ولی مغزم قدرت پردازش خودش را از دست داده‌است، یعنی می‌دانم بیدارم می‌دانم دارم این‌ها را این‌جا می‌نویسم ولی انگار دارم خواب می‌بینم، انگار این من نیستم، یک‌جورهایی دارم از خودم جدا می‌شوم. مثل کامپیوتری که همه اجزای سخت‌افزاریش مثل ساعت کار می‌کند ولی پردازشگرش ول معطل است. مثل بچه آدم روزی هشت تا ده ساعت درس می‌خوانم، مثل بچه‌آدم غذا می‌خورم، وب‌گردی می‌کنم، دستشویی می‌روم و کلی کارهای دیگر فقط می‌ماند اینکه اگر فردا بپزسید دیروز کجاها بودی و چکار کردی بالکل یادم نیست مگر اینکه نشانه‌های خاصی مثل نوشته یا نقاشی از خودم به‌جا گذاشته‌باشم.

این‌ها را نگفتم که دلسوزی کنید، این‌ها را گفتم که بفهمید با چه موجودی طرف هستید.

۱۳۸۸ دی ۱۵, سه‌شنبه

بیانیه شماره ۱

مردم شریف وبلاگستان.

نظر به پست قبلی و شرایط فعلی وبلاگستان راهکارهای زیر را برای برون‌رفت از شرایط فعلی بی‌کامنتی پیشنهاد می‌کنم. لازم به ذکر است که راهکارهای زیر کپی‌رایت داشته و هرگونه استفاده بدون اجازه از راهکارهای زیر پیگرد قانونی داشته و به هیچ‌جایی ختم نخواهدشد.

۱- با توجه به راهبردهای قانون اساسی و رای‌گیری ما را از بلاگر به وردپرس کوچ دهید. که این‌کار در نهایت نامردی می‌باشد که چون وردپرس در آی‌اس‌پی ما فیلتر می‌باشد،  اساسن شما هیچ‌کاری نمی‌توانید بکنید که نسبت بلاگر به شما مثال نسبت ا.ن به کشورمان است.

۲- خواننده‌هایی که بنا به هر دلیلی اعم از گشادی ذاتی، اینترنت نفتی یا هر دلیل دیگری دلشان نمی‌آید صفحه کامنتینگ را باز کنند، این‌بار لطف کنند صفحه نظرات را باز کنند و پیشنهاداتشان را در مورد این‌که چکار کنیم نظر بدهند ارئه دهند.

۳- خواننده‌هایی که کلن نظری در مورد نوشته ندارند، می‌توانند همین فردا در شناسنامه‌شان اسمشان را به سیب‌زمینی پشندی تغییر دهند. آدمی که نظر نداشته‌باشد می‌شود طرفدار ا.ن، نه ببخشید طرفدارهای ا.ن نظر دارند و نظرشان برایشان محترم است. آدم بدون نظر همان سیب‌زمینی پشندی است.

۴- خواننده‌هایی که از طریق گوگل‌ریدر، این صفحه را رید می‌کنند. اولن ممنونیم. دومن وقتی به پایین مطلب رسیدید لااقل اگر خوشتان آمد و یک لبخند کوچک نشست روی لبتان یک دکمه‌ای هست رویش نوشته "لایک" یک کلیک ناقابل هیچ چیزی را عوض نمی‌کند فقط ما را شادتر می‌کنید حالا اگر خیلی خوشتان آمد شیرش کنید. منظورم آن شیری نیست که می‌کنند و می‌اندازند جلوی گروه که کار گروه را راه بیندازد، منظورم Share است. خدا خیرتان بدهد.

۵- خوب هنوز دارید ادامه راهکارها را می‌خوانید. اگر تا اینجا آمده‌اید نشانه این است که یا از مطلب خوشتان آمده یا می خواهید ببینید تا کجا چرند خواهم‌گفت. در هر صورت راهکارها همین‌جا تمام می‌شود. اگر خوشتان آمده می‌توانید نظر بدهید، اگر خوشتان نیامده هنوز پست تهدیدات آن پایین است بروید آن را بخوانید بعد بیایید این‌جا نظر بدهید.

پ.ن:

ملت شریف و همیشه در صحنه وبلاگستان ممنون از همه نظراتی که در پست قبلی گذاشتید.

۱۳۸۸ دی ۱۳, یکشنبه

تهدیدات

بیایید سنگ‌هامان را با هم وا بکنیم. آقا جان نمی‌شود که هر روز، هر روز یک لینکی را باز کنید بیایید الکی کانتر وبلاگ را فعال کنید بعد بروید پی کارتان. هر کسی که دارد وبلاگ می‌نویسد از آن موسیو گلابی بگیر بیا تا همین خود من که دارید الان چرندیاتم را می‌خوانید یک کرمی در وجودمان هست به اسم "کرم‌کامنت" که هیچ‌کس هم منکرش نیست. عزیز من داری این وبلاگ را می‌خوانی از گودر می‌خوانی یک لایک ناقابل از هیچ‌کجایت کم نمی‌کند، مستقیم می‌خوانی یک کامنت بگذار بگو بروم به جهنم با این چرت‌و‌پرت‌هایم! افسردگی می‌گیرم توی این بی‌کامنتی، وبلاگ‌نویس داریم می‌نویسد رفتم دستشویی فلان کردم نشد حداقلش ده تا لایک می‌گیرد، چهار ساعت فکر میکنم مطلب می‌نویسم باقلبا، یک لایک سهل است نیم‌لایک هم نمی‌گیرد.

گفته‌باشم اگر نصف بازدید‌کننده‌هایم کامنت نداشته‌باشم دفعه بعد هر چرت‌وپرتی که ا.ن گفته‌باشد بدون کم‌وکاست اینجا کپی پیست می‌کنم، باور کنید هم راحت‌تر است، هم بازدیدکننده‌اش بیشتر است، هم کامنت‌خورش ملس است. یا اصلن می‌روم کنار ا.رحیم مشایی هر چی که گفت همین‌جا میاورم می‌نویسم هم خیال شما راحت شود هم من هم آقا!

در ضمن گفته‌باشم افسردگی هم گرفته‌ام، تا خودکشی نکرده‌ام کامنت‌های این پست را دورقمی کنید. غلط کردم خواستم طنزنویس باشم درددلتان را دوا کنم؟ البته آن دلتان را که نه، دل مغزتان را می‌گویم. غلط کردم چهارتا حرف ا.ن را کمی برایتان شرح و بسط داده‌ام؟

۱۳۸۸ دی ۱۲, شنبه

اطلاع ثانوی

باور کنید ننوشتن برای کسی که عادت به نوشتن دارد سخت است. این تقریبن یک هفته هر خبری را می‌شنیدم یک متنی "خودجوش" در ذهنم می‌جوشید تا جوشیده می‌شد و دور ریخته می‌شد. به همین خاطر تیتروار به متنهایی که در ذهنم آمد و رفت می‌پردازم تا ببینیم می‌توانم این اعتیاد را دور بریزم یا نه.

تظاهرات خودجوش مردم عاشورایی

یک آتشی روشن می‌شود یک آبی می‌جوشد لیکن اینطور نباشد که این آب آن‌قدر بجوشد که از آن هیچی نماند. این آب باید به اندازه کافی بجوشد که بشود چایی درست کرد با آن. لیکن باز هیچ آبی خودش نمی‌جوشد یعنی آب خودجوش نداریم، هیچ تجمعی هم خودجوش نیست. شما یک اتشی روشن می‌کنید دودش می‌رود توی چشمتان لیکن مردمی می‌جوشند. حالا اینطور نباشد که مردم آن‌قدر بجوشند که نماند. همان بهتر که مردم را نجوشد.

سخنرانی‌های آتشین بر علیه سران فتنه

"این بزغاله‌ها، این گوساله‌ها..." خب آقایان یک‌بار تکلیف خودتان را با خودتان و ما مشخص کنید. ما "خس‌و‌خاشاک"ـیم، "اختشاش‌گر"ـیم، "فریب‌خورده"ایم، "گوساله"ایم چی هستیم بالاخره. البته اسم شناسنامه‌ای مهم است ولی "هرچه ما را لقب دهند آنیم".

یعنی به دلم مونده یه بار یه روز یه جایی بگی جزو ملت غیور در صحنه محسوب شده‌ایم. تا دیروز ملت غیور در صحنه جزو ملت ایران بودند که برعلیه دول (؟) بیگانه راهپیمایی می‌کردند خیلی هم پرشور می‌آمدند فوق فوقش ۲ نمره انضباطی یا ۲۵ هزارتومان اضافی حقوقی، حق ماموریتی می‌گرفتند. لااقل ای مردم غیور خودجوش کربلایی یه بسته کیک و ساندیس می‌گرفتید که پیشرفت نموده‌باشید. یک سوال دیگر هم پیش آمد این‌که این ملت کربلایی اگر اهل کربلا هستند که اصولن عراقی محسوب می‌شوند و بیشتر از مردم ایران در صحنه هستند و  اگر ایرانی هستند که دیگر کربلایی نیستند و این باعث یک یاس فلسفی در من شده‌است.

پ.ن:

در تمام زندگیم به هیچ‌یک از قول‌هایم مبنی بر تغییر در کارهای خوشایندم پایبند نبوده‌ام.