من

نمی‌دانم کوهنوردی یا پیاده‌روی کرده‌اید یا نه. پیاده‌روی بالای ۲ کیلومتر. بعد از یک مدت طولانی پیاده‌روی یا کوهنوردی دیگر اختیار پاهای آدم از دستش درمی‌رود یعنی پاهای خودتان به میل خودشان راه می‌افتند و شما را به هیچ‌کدام از عضله هایشان حساب نمی‌کنند. فقط وقتی می‌ایستند که کل بدنتان بایستد.

حالا مغز من هم دچار یک همچین وضعیتی شده، بیشتر از یک هفته است که ذهن من نخوابیده، البته یک استراحت‌های ده پانزده دقیقه‌ای داشته ولی نه در حدی که بشود در حد کمپینگ حسابش کرد. الان کل بدن من به‌علاوه مغزم بیدار است ولی مغزم قدرت پردازش خودش را از دست داده‌است، یعنی می‌دانم بیدارم می‌دانم دارم این‌ها را این‌جا می‌نویسم ولی انگار دارم خواب می‌بینم، انگار این من نیستم، یک‌جورهایی دارم از خودم جدا می‌شوم. مثل کامپیوتری که همه اجزای سخت‌افزاریش مثل ساعت کار می‌کند ولی پردازشگرش ول معطل است. مثل بچه آدم روزی هشت تا ده ساعت درس می‌خوانم، مثل بچه‌آدم غذا می‌خورم، وب‌گردی می‌کنم، دستشویی می‌روم و کلی کارهای دیگر فقط می‌ماند اینکه اگر فردا بپزسید دیروز کجاها بودی و چکار کردی بالکل یادم نیست مگر اینکه نشانه‌های خاصی مثل نوشته یا نقاشی از خودم به‌جا گذاشته‌باشم.

این‌ها را نگفتم که دلسوزی کنید، این‌ها را گفتم که بفهمید با چه موجودی طرف هستید.